O książce: 1994 / Książka poświęcona jest studiom nad świętością w rosyjskiej kulturze duchowej. Tom ten obejmuje trzy stulecia – XII-XIV, od ostatnich dziesięcioleci przed najazdem mongolsko-tatarskim do zwycięstwa na polu Kulikowo, od skrajnego rozbicia Rusi na przynależności do stulecia gromadzenia ziem Rusi północno-wschodniej wokół Moskwy. W tym okresie historycznym wiele rzeczy rozwija się zupełnie inaczej niż w I wieku chrześcijaństwa na Rusi. Ale w tym okresie również nie ma jedności, jak widać z szerokiego historycznego i panoramicznego przeglądu epoki. Świętość w tym czasie ucieleśnia się głównie w dwóch typach - świętych szlachetnych książętach i świętych. Najważniejszymi diagnostycznie postaciami rozpatrywanymi w tym tomie są dwaj paradoksalni (choć na różne sposoby) święci – „obcy” Antoni Rzymianin i „święty heretyk” Abraham ze Smoleńska, datowany jeszcze na czasy przedtatarskie, biskup Serapion z Włodzimierza, świadek porażki Rusi, który sformułował ideę pokuty za grzechy, wychowawcy owczarni duchowej w strasznych trudnych czasach, a wreszcie i przede wszystkim największego rosyjskiego świętego, sługi Trójcy Przenajświętszej w imię tego ducha harmonii, który przezwycięża „nienawistny podział świata”, św. Sergiusz z Radoneża. Oznacza najwyższy punkt świętości osiągnięty na Rusi.